Το κτίριο έχει χαρακτηριστεί Aρχαίο Μνημείο σύμφωνα με την Ε’ Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Ευρίσκεται στην Πάνω Κοίτα και πρόκειται για μία οχυρά πυργοκατοικία η οποία κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα (1750). Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η Κοίτα αποτελούσε την κοιτίδα των Νικλιάνων, μιας ισχυρής πατριάς προυχόντων της Μάνης οι οποίοι, μαζί με άλλες μεγάλες οικογένειες, ζήτησαν με επιστολή το 1618 βοήθεια από τον ιταλό Δούκα Κάρολο Α’ του Ντεβέρ (Carlo Gonzaga) για την απελευθέρωση της Ελλάδας, κάτι για το οποίο ο ίδιος ανταποκρίθηκε. Η τελευταία μεγάλη Βεντέτα ή Γδικιωμός όπως λέγεται σωστότερα, έγινε το 1871 μεταξύ των Καουριάνων και των Κουριάνων. Ήταν τόσο μεγάλη η βεντέτα, που γενικεύτηκε σε όλη την Δυτική (αποσκερή) Μάνη. Για να επέλθει η τάξη, χρειάστηκε η παρέμβαση του στρατού με πυροβολικό επί Πρωθυπουργιάς του Μανιάτη Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Τα τελευταία στάδια των διαπραγματεύσεων έλαβαν χώρο στον συγκεκριμένο κτίριο. Από το 1910 χρησιμοποιήθηκε για την στέγαση της δύναμης και του διοικητηρίου της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, που επόπτευε την ευρύτερη περιοχή δεδομένης της δεσπόζουσας θέσης της Κοίτας (σύμφωνα με την απογραφή Γκριμάνι του 1700, υπήρχαν 800 κάτοικοι στη Κοίτα, 1600 κάτοικοι το 1800, το 1910 υπήρχαν 3000, 262 κάτοικοι το 1971 και 472 κάτοικοι το 1991). Το 1940 με την κατοχή της χώρας απο τους Γερμανούς η ΕΒΧ καταργήθηκε και το κτίριο παρέμεινε κενό μεχρι το 1941 οπότε και εγκαταστάθη για μικρό χρονικό διάστημα τμήμα του στρατού κατοχής και στην συνέχεια πάλι ολιγομελές απόσπασμα της επανασυσταθείσης Χωροφυλακής. Μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου του 1943 και κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου το κτίριο κατελήφθη απο τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ οι οποίες κατά την αποχώρησή τους έκαψαν και τα μέχρι τότε τηρούμενα αρχεία. Έκτοτε, και λόγω της γενικής παρακμής της περιοχής το κτίριο εγκαταλείφθηκε μέχρι και το 2011, όταν αναπαλαιώθηκε και μετατράπηκε σε Παραδοσιακό Ξενοδοχείο Κλασσικού Τύπου, Α΄ Τάξεως.